13:12 | 27 სექტემბერი, 2020

თითოეულ ჩვენგანი ოდესღაც ბავშვი იყო და იცის რამხელა მნიშვნელობა აქვს თამაშს ცხოვრებაში. ბავშობის წლები ბედნიერად გვამახსოვრდება, მაგრამ რაღაც-რაღაც თამაშები გვავიწყდება. მათ უკან ვიტოვებთ და ყურადღებას აღარ ვაქცევთ. ვივიწყებთ იმას, რამაც ადამიანად გვაქცია. მრავალი ქართული დავიწყებული თამაში არსებობს, რომელიც დღეს ბევრს აღარ ახსოვს.

14:52 | 20 სექტემბერი, 2020

ქომაგი რომ ფეხბურთის ერთ-ერთი მთავარი შემადგენელი ნაწილია - ამაზე დიდი ხანია ყველა შეთანხმდა. თუმცა მსოფლიო ჯერჯერობით იმაზეც შეთანხმდა, რომ მოძალებული კორონა-პანდემიის გამო გარკვეული პერიოდი ევროპის წამყვანი საფეხბურთო ჩემპიონატები კვლავ გულშემატკივრის გარეშე გაიმართება და გამონაკლისი ამ მხრივ რა თქმა უნდა არც იტალიაა.

14:24 | 13 სექტემბერი, 2020

არ აქვს მნიშვნელობა რაგბი გიყვარს თუ არა, არც ისაა მნიშვნელოვანი, ზოგადად სპორტი რამდენად გაინტერესებს, მთავარი ისაა, რომ როგორც იქნა ასრულდა ქართველების დიდი ხნის ოცნება და საქართველოს მორაგბეთა ეროვნული ნაკრები ოფიციალურად გაერია ბობოლათა შორის. ჩვენი ქვეყნის ნებისმიერ მოქალაქეში ეს სიხარულის გარდა სხვა ემოციას არ უნდა ბადებდეს!

14:19 | 06 სექტემბერი, 2020

ბოლო წლებში უამრავი ახალი პროფესიის საჭიროება შეიქნა, მათ შორისაა იმიჯმეიკერისა და პიარმენეჯერის პროფესიები. თანამედროვე ურთიერთობებმა თან მოიტანა პიროვნებისა თუ ორგანიზაციის იმიჯზე ზრუნვის აუცილებლობა, თუმცა კი, ერთმანეთზე სასურველი შთაბეჭდილების მოსახდენად, გარკვეულ ადამიანები ხერხებს უხსოვარი დროიდან მიმართავენ.

12:36 | 30 აგვისტო, 2020

საქართველოში სანაძლეოს დადების ტრადიცია, ჯერ კიდევ უძველესი დროიდან იღებს სათავეს. ადრე, როგორც ახლა, სანაძლეოში ორი მხარის გარდა, აუცილებლად მონაწილეობდა მესამე პირი, რომელიც ასე ვთქვათ, დამკვირვებლის ფუნქციას ასრულებდა. ყველაფერთან ერთად, ეს იყო დიდი გამოცდა მამაკაცებისთვის პატიოსნებაში, სიმართლის თქმაში, სიტყვისკაცობაში და სხვა. ამიტომ წაგებულის შესრულება ან ასრულება, ფრიად საშური რამ იყო. წინააღმდეგ შემთხვევაში მავანი წაგებული კაცი მრავალი ღირსების რეგალიას კარგავდა და ხშირად საყოველთაო დაცინვის საგანიც კი ხდებოდა.

12:59 | 23 აგვისტო, 2020

- ზაფხული წელში გამიართა და გვარიანადაც დაცხა. აბა ამ დროს რონას ველზე ჯირითი იქნება? თან ეს რა ბუკისა და ნაღარის ხმაა ჩემო მეგობარი სანჩო? ვინ ზეიმობს აგრერიგად და რა ამბავია?

21:48 | 16 აგვისტო, 2020

“ცხოვრება ძალზედ ხანმოკლეა იმისთვის, რომ ადამიანმა ცუდი ღვინო დალიოს”. პანდემიის დაწყებიდან საფეხბურთო ტურნირების დასრულების ზაფხულში დამთავრების შემდეგ , რატომღაც ეს სიტყვები გამახსენდა. გამახსენდა ალბათ იმიტომ, რომ ფეხბურთის მოყვარულ ხალხს ცხოვრება ბევრად უფრო ხანმოკლედ მოეჩვენებოდა, ჩემპიონიატიდან მომდევნო ჩემპიონატამდე არსებულ რამდენიმე დღეს ისევ და ისევ მომავალი ჩემპიონატის ხილვის სურვილი და ამ სურვილის თანმხლები, სიამოვნებისაგან ხელების ფშვნეტა რომ არ ავსებდეს.

12:05 | 09 აგვისტო, 2020

მოდით, პირდაპირ ერთგვარი პათეტიკური კითხვით დავიწყებ: რატომ ვართ ვალდებულები, რომ ბელორუსის საფეხბურთო მატჩზე (თუკი ქომაგები დაგვიშვეს), გავავსოთ ეროვნული სტადიონი?! ყველას ჩვენ-ჩვენი წვრილმან-მსხვილმანი პრობლემები და საქმეები გვაქვს. ზოგს ფეხბურთთან მწყრალად მყოფი დირექტორები დააყოვნებენ სამსახურში და ზოგს ცოლები დაავალებენ ბავშვის პამპერსებისა და საჭმელის მოსატანად საშოვარზე წასვლას. ზოგს მეგობრები მიიწვევენ დიდ-პატარა სუფრებზე და ყანწის ტრიალს შესთავაზებენ. იქნებიან ისეთებიც, რომელთაც, საკუთარი გაფუჭებული ავტომანქანის ხელოსანის ”თავზე დადგომა” აქვთ გადაწყვეტილი. ავად გამხდარი ხალხი ხომ იქნებიან და იქნებიან... მაგრამ, ამ ათასი პრობლემებისა და ვაგლახის მიუხედავად, ფეხბურთზე მწყრალად მყოფი “ხაზეინებისა” და ზანტი ხელოსნების არსებობის მიუხედავად – ჩვენ ამ ერთ დღეს, უნდა ავდგეთ, მაქსიმალურად უბრალოდ ჩავიცვათ, თუკი საკუთარი არ გვაქვს, მეზობლისაგან ვინათხოვროთ დროშები და მწყობრი თუ არეული ნაბიჯებით გავუყვეთ წერეთლის გამზირს. ჩვენ უპირველესად საკუთარ თავს უნდა დავუმტკიცოთ, რომ გადატენილი ეროვნული სტადიონი მხოლოდ წარსულის ლამაზი ზმანება არ არის და დღესაც ისეთივე გულიანი და საკუთარი ქვეყნის ეროვნული გუნდის ერთგული ხალხი ვართ, როგორც ათეულობით წლების წინ ვიყავით. პირთამდე გადატენილი სტადიონი ხომ ჩემს თაობას მხოლოდ ერთხელ – გერმანიის ეროვნულლ ნაკებთან მატჩში ახსოვს.

12:57 | 02 აგვისტო, 2020

თუკი საქართველოში ჩამოსულ ალექსანდრე დიუმას დავერწმუნებით, (ანდა რატომ არ უნდა ვერწმუნოთ?) მე-19-ე საუკუნის ბოლოს თბილისი პარიზზე ბევრად უფრო ძვირი ქალაქი იყო. დიუმა გაოგნებული იხსენებს იმ ეპიზოდს, როდესაც თბილისელმა დალაქმა თმის შეჭრაში მას იმაზე ლამის 10-ჯერ მეტი ფული სთხოვა, ვიდრე პარიზელი თუნდაც ცნობილი დალაქი მოსთხოვდა. ნახსენები თბილისელი დალაქი რა თქმა უნდა იმ ეპოქის ელიტარული “სტილისტი” იქნებოდა (ქართველები დიუმას არაპრესტიჟულ პარიკმახერს ნამდვილად არ აკადრებდნენ) და შესაბამისად, მეძვირეც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ საპარიკმახერო მომსახურების ფასში თბილისსა და პარიზს შორის ამხელა სხვაობა მართლაც რომ ძალიან ბევრ რამეზე მეტყველებს.

13:04 | 12 ივლისი, 2020

“სიყვარულს დრო რომ ვერაფერს აკლებს“ - ეს მცნება ფეხბურთს და ფეხბურთის სიყვარულსაც ეხება. ეს სიყვარული შეიძლება გაიცვითოს, გახუნდეს, მაგრამ რაღაცნაირად არ გინდა მოშორება ბავშვობის მეგობრის მიერ ნაჩუქარი, რეცხვისგან გადაცრეცილი არგენტინის ნაკრების მაისურივით, რომელსაც აღარც ნომერი ეტყობა, ლურჯი ზოლებიც ერთიანად ფერწასული აქვს, მაგრამ მაინც გინდა ცოტა ხანს კიდევ “აცოცხლო“. ალბათ ადამიანის ბუნება ასეთია...

10:52 | 11 ივლისი, 2020

...რავი, ხომ სწორად დავწერე? ხომ არაფერი შემშლია? თუ რამე შემეშალა, შემისწორეთ გეთაყვა, ნუ მომერიდებით. ანდაც, რაა მოსარიდებელი, როდესაც ამოდენა კრიტიკა დაატყდა ადამიანს, გამოჩენილ სპორტსმენს და მის, კარგა მოზრდილი რაოდენობის მხარდამჭერს.