19:49 | 02 ოქტომბერი, 2011

სპორტი და პოლიტიკა მრავალ ქვეყანაში რომაა ერთმანეთზე გადაჯაჭვული, ეს ცნობილი ამბავია და ამ თემაზე მრავალგზის დაწერილა. პოლიტიკოსები, როგორც წესი, უარყოფენ სპორტში ხელის ფათურს. სპორტში დასაქმებული ადამიანები კი იქადნებიან – აბა ერთი ჩვენს საქმეში ვინმე ჩაერიოს და, მერე ჩვენ ვიცით, რასაც ვიზამთო. რეალობა კი ისაა, რომ მრავალ ქვეყანაში, განსაკუთრებით კი აზიურ და აფრიკულ ტირანულ რეჟიმებსა და ყოფილი საბჭოეთის ქვეყნებში, ფეხბურთი ლამის სახელისუფლებო პიარის ნაწილად არის ქცეული, რაც, რა თქმა უნდა, სპორტულ შედეგებზეც აისახება. ამ ყველაფრის კარგი მაგალითია რუსეთი, რომლის საფეხბურთო ჩემპიონატში იმხელა თანხა ჩაიდო, რომ მაგ რაოდენობის ფულით ავსტრიის ბუნდესლიგა ალბათ მსოფლიოში პირველი ჩემპიონატი გახდებოდა.

11:38 | 30 სექტემბერი, 2011

საღამოობით, როდესაც სინიშა მიხაილოვიჩი ”ფიორენტინას” საწვრთნელი ბაზიდან დაღლილი ბრუნდება, არასოდეს არ შეივლის  ბარში და საერთოდ, ამ კაცს ფლორენციის გასართობ ალაგს ვერ დალანდავთ. მაშინ, როდესაც ზაფხული იყო და ფლორენციაში ცხოვრება დუღდა, სინიშა სერბეთში მხოლოდ ერთი კვირით იყო წასული. დანარჩენი დროის განმავლობაში კი ა სახლში დასუნსულებდა, ან ”ვიოლას” ბოსების კაბინეტებში იჯდა და ათას რამეზე გაცხარებით კამათობდა, ან კი ქალაქში შემორჩენილ რომელიმე ფეხბურთელს ხვდებოდა და ჭიქა მანგოს წვენის თანხლებით სთხოვდა, ერთი სეზონი კიდევ დარჩენილიყო ფლორენციაში.

17:34 | 25 სექტემბერი, 2011

მრავლისმეტყველი ფაქტია ის, რომ სომხეთის საფეხბურთო ნაკრებს ევროპის ჩემპიონატზე მოხვედრის საკმაოდ კარგი შანსი გაუჩნდა. საქართველოში სომხეთის გუნდს არცთუ ბევრი გულშემატკივარი ჰყავს, თუმცა, ჩვენი ობიექტური თანამოქალაქეები აღიარებენ, რომ მეზობელი სომხეთის ნაკრებმა თუკი უკრაინა-პოლონეთის საგზური მოიპოვა, ეს ჩვენი ფეხბურთისათვის ერთგვარი ”გამოსაფხიზლებელი საშუალება” შეიძლება გახდეს, რამეთუ საბოლოოდ დამთავრდება აბსურდული მითი იმასთან დაკავშირებით, რომ საქართველოს ეროვნული ნაკრების წარუმატებლობა თითქოსდა მხოლოდ ფინანსების ნაკლებობასა და სხვა სუბიექტურ ფაქტორებს უკავშირდება.

13:40 | 19 სექტემბერი, 2011

რამდენიმე დღის წინ, მოწადინებული სტუდენტებით, სწავლაში ლამაზად შებერებული ბიძებით და ჩვეულებრივი უსაქმურებით გადაძეძგილ საჯარო ბიბლიოთეკის ცენტრალურ სამკითხველოში, როდესაც ფესუნენკოს შესანიშნავი წიგნი: “პელე, გარინჩა, ფეხბურთი“ მოვითხოვე, ათამდე ადამიანის მხრიდან ჩემი მისამართით ისეთ გაკვირვებულ მზერას წავაწყდი, თავი დამნაშავედაც კი ვიგრძენი. იქ, სადაც ხალხი კანტისა და ჰეგელის მძიმე-მძიმე წიგნებს ითხოვს, აბა “ვიღაც ფესუნენკოს“ რა ესაქმება?!.. სპორტული თემატიკის ლიტერატურისადმი ასეთი აგდებული და ხშირად ირონიული დამოკიდებულება ჩვენს ქვეყანაში არაერთხელ შემხვედრია.

13:55 | 15 სექტემბერი, 2011

ახალი ზელანდიის არსებობის შესახებ, ალბათ, სხვა მილიონობით ბავშვთან ერთად, მეც ჟიულ ვერნის ”კაპიტან გრანტის შვილებიდან” გავიგე. ალბათ, გახსოვთ ლორდი გლენარვანის, მაიორ ჯონ მანგლსის, პროფესორ პაგანელის და მათი მეგობრების არცთუ მშვიდობიანი, მაგრამ უზომოდ საინტერესო თავგადასავლები ახალი ზელანდიის კუნძულებზე, მთელი თავისი კაციჭამიებითა და ათასი საშიში რამე-რუმეებით. დღეს, ახალი ზელანდია ბრიტანეთის დომინიონთაგან ერთ-ერთი ყველაზე განვითარებული და მშვიდად მცხოვრები ლამაზი ქვეყანაა, სადაც როგორც იცით, რაგბი სპორტის უპირველესი სახეობაა.

19:18 | 11 სექტემბერი, 2011

აბა ბავშვებო, კოხტად გადაჰკიდეთ ტანსაცმელი სკამებზე, კარგად შემოიკეცეთ საბნები და მომისმინეთ. ამჯერად, უნდა გიამბოთ ზღაპარი მალტელ მეთევზეზე, რომელსაც ოცნება აუსრულდა. იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა. ცხრა მთასა და ცხრა ზღვას იქით, ზღვაში ჩაკარგულ კუნძულზე, რომელსაც არაბები ალ ტამს, იტალიელები კი მალტას ეძახდნენ, ცხოვრობდა ერთი ღარიბი მეთევზე, სახელად მიფსუდი. აიღებდა მიფსუდი ყოველ დილას თავის ძველ, ალაგ-ალაგ დაკემსილ ბადეს, წავიდოდა ზღვის პირას და თევზაობდა. ჩვენს ღარიბ მეთევზეს იღბალი ხშირად ღალატობდა და არაერთხელ დაბრუნებულა შინ ხელცარიელი და მოწყენილი. მიფსუდი ღარიბი და უპოვარი კი იყო, მაგრამ მამისგან ერთი ჯადოსნური სარკე ჰქონდა სახსოვრად. ჩაიხედავდი ამ ჯადოსნურ სარკეში და რასაც სთხოვდი, იმას გაჩვენებდა.

20:07 | 07 სექტემბერი, 2011

ჩაქაფული ხუთნაირი მაინც არსებობს, ყოველ შემთხვევაში, მეცხვარე კობამ ამ კერძის ხუთნაირად მომზადება იცოდა: დიდ ნაჭრებად დაჭრილი და ჩაუკეპავად მოხარშული, ხბოსა და ცხვრის ხორცის შერევით გაკეთებული, ცხვრის ფერდის ხორცისა და ცოტა მწვანილებით შენელებული, იმერულად – ცოტა ცხარე... მაგრამ კობას, როგორც ჭეშმარიტ თუშს, ყველას მაინც ტრადიციული, ტარხუნით ამოძეძგილი ბატკნის ჩაქაფული ერჩივნა. ერჩივნა და აკეთებდა კიდეც. იმ დღეს, თელავში, ძმაკაცთან ჩასულმა 2 ცხვარი ჩაიყვანა. ერთი ჭედილა გიორგობას დაკალითო, ურჩია კახელებს. მეორე ცხვარი კი უცებ ჩამოატყავა და ხორცის ოსტატურად აქნას შეუდგა.

10:12 | 05 სექტემბერი, 2011

ჩვენ, თბილისის ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნული სტადიონის სახურავზე მცხოვრები ღამურები, კრძალვითა და დიდი პატივისცემით ვართ განწყობილი ქართული ფეხბურთისადმი. კაცმა რომ თქვას, სხვა გზა არც გვაქვს, რადგან ყველაზე ცოტა, ორ კვირაში ერთხელ მაინც გვიწევს ფეხბურთის ცქერა და გვინდა თუ არა, უკვე ჭეშმარიტ გულშემატკივრებად ჩამოვყალიბდით. ასევე, მინდა მოგახსენოთ, რომ ფეხბურთის სიყვარული ეროვნული სტადიონის ღამურებს წინაპრებიდან მოგვსდგამს. ჩემი დიდი ბაბუა (განათლდეს მისი სული), რომელიც დიდუბელი ღამურების უსტაბაშად ითვლებოდა, მამაჩემს ხშირად უყვებოდა ხოლმე რა ამბავი იყო, როდესაც სტადიონზე დათო ყიფიანი, მანუჩარ მაჩაიძე, ვოვა გუცაევი და მაშინდელი “დინამოს“ სხვა ბიჭები თამაშობდნენ ხოლმე.

11:29 | 29 აგვისტო, 2011

საწვრთნელი ბაზის კარი ჭრიალით გაიღო. ჯერ მამა შევიდა, უკან კი პატარა ლუკა მიჰყვა მორიდებული ნაბიჯებითა და შიშნარევი სახით. ”ნეტავ თუ ამიყვანენ?!”, ”ამათ შეხედეთ, რამხელები არიან, ალბათ, ზედაც კი არავინ შემხედავს. გუნდში ამხელა ბიჭები ჰყოლიათ და...”, ”მწვრთნელსაც როგორი მოღუშული სახე აქვს. ალბათ, სულ ეჩხუბება ბიჭებს” – ფიქრობდა პატარა ლუკა, რომელიც ბატკანივით უკან მიჰყვებოდა მამას, ის კი თანდათან უახლოვდებოდა პატარა მორაგბეებით გავსებულ სტადიონთან მდგომ ახალგაზრდა კაცს, რომელიც ნამდვილად მწვრთნელი უნდა ყოფილიყო.

11:01 | 21 აგვისტო, 2011

სამუელ ეტო’ო რომ დიდი კაცია და ბევრი საგმირო საქმე ჩაუდენია, ამას მტკიცება არ უნდა. არც იმას უნდა მტკიცება, ეტო’ოს დარი ფორვარდები მსოფლიო ფეხბურთს რომ ამშვენებენ და თუნდაც ყოველივეს მსახვრელი ასაკი შემოეპაროთ, ბევრ ახალგაზრდას მაინც არასოდეს ჩამოუვარდებიან... ფეხბურთის რიგითი ქომაგისათვის სწორედ ამიტომაცაა გულსატკენი სამუელის დარი ხალხის ისეთ გუნდებში წასვლა, როგორიც მახაჩყალის ”ანჟია”.

19:20 | 14 აგვისტო, 2011

გასულ კვირას, საქართველოს უახლოეს ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული და მტკივნეული თარიღი გავიხსენეთ - 3 წლის წინათ, ზუსტად ამ დროს, საქართველოს გულში რუსული საოკუპაციო ჯარის შემოსვლის შედეგად საშინელება ტრიალებდა, რასაც ჩვენი 470 თანამოქალაქის სიცოცხლე შეეწირა, ოკუპაცია კი, დღემდე გრძელდება.