ესპანურმა გაზეთმა Marca-მ ილია თოფურიას ლეგენდის სტატუსი მიანიჭა და სპეციალური ჯილდო გადასცა.
მეტი თვალსაჩინოებისთვის, ვთქვათ, რომ იგივე ჯილდო თავის დროზე ლიონელ მესის, რაფაელ ნადალს, მუჰამედ ალის და არაერთ ლეგენდარულ სპორტსმენს მიუღია, ახლა ილია თოფურიასაც.
Marca-მ ქართველ მებრძოლთან ვრცელი და საინტერესო ინტერვიუ გამოაქვეყნა, რომელშიც ილია ბევრ თემაზე საუბრობს. მათ შორის, MMA-დან კრივში გადასვლის შესაძლებლობაზე.
- როგორია Marca-ს ლეგენდის სტატუსის მინიჭება?
- სიმართლე გითხრათ, ეს დიდი პატივია. ჩემი სახელის ხსენება სპორტის ამდენ ნიჭიერ ადამიანს შორის საოცარი და ნამდვილად წარმოუდგენლად ბედნიერი ვარ. აქედან გამომდინარე, მინდა მადლობა გადავუხადო MARCA-ს მთელ გუნდს ამ პატივის მონიჭებისთვის.
- აქამდე, გეგმით მოხვედით თუ ყველაფერი მოულოდნელად და სწრაფად მოხდა?
- ცხოვრებაში ხანდახან გვაქვს სცენარი და შემდეგ ჩნდება სხვადასხვა გზები, რომელთა გამოჩენასაც შეიძლება არ მოველოდით... სიმართლე ისაა, რომ ძალიან კმაყოფილი ვარ ყველაფრით, რაც შევძელი, ძალიან ბედნიერი, როგორც თქვენ აღნიშნეთ, ეს შესანიშნავი წელი იყო ჩემთვის და მთელი ჩემი გუნდისთვის სპორტული თვალსაზრისით, ის, რაზეც მრავალი წელია ვმუშაობთ და რაც ბოლო წლებში ნაყოფს იძლევა... და რომელსაც ჯერ კიდევ ბევრი ნაყოფი აქვს გამოსაღები.
- აცნობიერებთ, რომ ის, რაც მიაღწიეთ, ძალიან რთული იყო?
- რა თქმა უნდა, ამაზე ვფიქრობ. მე და ჩემს მთელ გუნდს ყოველთვის წარმოგვედგინა, რომ ეს მოხდებოდა. ამისთვის ვმუშაობდით და აი, აქ ვართ. ძალიან მადლიერები ვართ ყველასი, ვინც მიიღო ეს პროექტი, ვინც პირველივე დღიდან გვიჭერდა მხარს, ვინც გზაში შემოგვიერთდა. ნამდვილად მადლიერი ვარ. სიმართლე გითხრათ, ალბათ ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ეს ასეთი მასშტაბური იქნებოდა, რომ სპორტი, რომელიც პრაქტიკულად უცნობი იყო ჩვენთან, აყვავდებოდა და რომ ხალხი მას ასე მიიღებდა. გულწრფელად რომ ვთქვა, არასდროს მიფიქრია ეს ასე მოხდებოდა.
- ეს არის ის, რითაც ყველაზე მეტად ამაყობთ?
- ყველაზე მეტად ვამაყობ, როდესაც ბავშვები მოდიან ჩემთან და აღტაცებით მიყურებენ. როდესაც თვალებში მიყურებენ და მეუბნებიან, რომ სურთ ჩემნაირი იყვნენ. სწორედ მაშინ ვგრძნობ ნამდვილად სიამაყეს და მადლიერებას, რადგან, ნაწილობრივ, ეს ყოველთვის ჩემი მიზანიც იყო. მამაჩემი ყოველთვის ამბობდა, რომ სხვების შთაგონების ერთადერთი გზა მაგალითის მიცემა იყო და მიხარია, რომ შემიძლია ვიყო მაგალითი, როგორც ახალი თაობისთვის, ასევე სხვადასხვა თაობისთვის.
- ფრაზა „მინდა ილია თოფურიასნაირი ვიყო“ - ახლა ესპანეთშიც ისმის...
- მომწონს. იმედი მაქვს, რომ უფრო და უფრო ხშირად მოვისმენთ ამ ფრაზას.
- რომ გკითხოთ, მიწაზე მყარად დგახართ თუ არა, რას უპასუხებდით?
- ვიტყოდი, რომ ფეხები ყოველთვის მიწაზე, მაგრამ თავი ყოველთვის ვარსკვლავებში მაქვს. როდესაც წარმატების ერთ საფეხურზე ადიხარ, თავმდაბლობის ორი საფეხურია საჭირო. მჯერა, რომ არავინ არის სხვებზე უკეთესი, არცერთი წარმატება არ გაქცევს სხვებზე უკეთესად. საბოლოო ჯამში, ყველანი ადამიანები ვართ, თანასწორები და ერთმანეთის პატივისცემის ვალდებულება გვაქვს. სინამდვილეში, რაც ზოგჯერ არ მომწონს ადამიანებში, არის ის, რომ როდესაც ისინი გარკვეულ წარმატებას აღწევენ, სხვების ზემოდან ყურებას იწყებენ, რაც არასდროს ყოფილა ჩემი სტილი. ასევე ვფიქრობ, რომ ეს იმ ღირებულებების დამსახურებაა, რომლებიც მშობლებმა პატარაობიდანვე ჩამინერგეს და ასევე შეიძლება ჩემი წარმომავლობის გამო იყოს. ცხადია, წარმატება და მიზნების მიღწევა შესანიშნავია, მაგრამ ვიმეორებ, ეს არავისზე უკეთესს არ გხდის.
- არის თუ არა ამ წარმატებაში რაიმე საიდუმლო?
- ყოველთვის შემიძლია მოგიყვეთ ჩემი გამოცდილებისა და ცხოვრების შესახებ, იმის შესახებ, თუ რა გადავიტანე და როგორ ვცხოვრობ... როდესაც ჩემი სული სიმშვიდეშია, სწორედ მაშინ შემიძლია კონცენტრირება შევინარჩუნო გონებრივად, ფიზიკურად და სულიერად, რადგან დიახ, გზად ბევრი ცდუნება ჩნდება, ირგვლივ ბევრი ჭორია, ადამიანებს შეუძლიათ გაკრიტიკონ ან განგსაჯონ ისე, რომ სინამდვილეში არაფერი იციან თქვენ შესახებ და შეიძლება ვინმემ სტატია დაწეროს. ხანდახან წავაწყდები სტატიას, რომელშიც სიმართლის ნატამალიც არ არის და ხალხი კომენტარს აკეთებს და მე ვამბობ: „მაგრამ ამას ჩემთან არაფერი აქვს საერთო, ცხოვრებაში არასდროს მითქვამს ეს და ასე არ მოვქცეულვარ“... მაგრამ საბოლოო ჯამში, ეს ჩვენი პროფესიის, ჩვენი სამსახურის ნაწილია, უნდა მივიღოთ ეს რეალობა, რომლის მიღებაც ახალგაზრდობაში ცოტა უფრო რთული იყო...
- როგორ პოულობთ მოტივაციას, რომ განაგრძოთ რეკორდებისა და წარმატებების მიღწევა?
- ყოველდღე ვიბრძვი. არის დღეები, როცა გაურკვევლობით, ეჭვებით ვარ სავსე... მაგრამ არ ვიცი... ვაგრძელებ იმის კეთებას, რაც საუკეთესოდ გამომდის, ანუ ვმუშაობ, ვმუშაობ, ვფოკუსირდები იმაზე, რომ გუშინდელზე უკეთესი ვიყო და ეს არის ყველაფერი, რასაც ვაკეთებ. მოვიტყუები, თუ ვიტყვი, რომ ჩემს ცხოვრებაში არ ყოფილა მომენტები, როცა ეს ეჭვები და ეს შინაგანი საუბრები მაქვს. ვფიქრობ, ყველა ადამიანს აქვს ისინი, მაგრამ საბოლოო ჯამში, ასეთია ცხოვრება. ვერავინ მოგცემს ინსტრუქციას და გეტყვის: „ილია, მისმინე, ეს არის სწორი გზა“. ასე რომ, არ ვიცი, უბრალოდ დილით ვდგები, ვცდილობ ფოკუსირება მოვახდინო დადებითზე, იმაზე, რაც მაქვს და არა იმაზე, რაც მაკლია, იმაზე, რისი მიღწევაც მინდა, იმაზე, რისი განცდაც მინდა, გავაგრძელო დაუვიწყარი მომენტების შექმნა ჩემთვის, ჩემი ოჯახისთვის და ჩემი გუნდისთვის, ეს არის ყველაფერი, რასაც ვცდილობ.
- თეთრ სახლში იჩხუბებდით?
- UFC-ის ხელმძღვანელი რომ ვყოფილიყავი, იმედი მექნებოდა, რომ ილია თოფურია თეთრ სახლში იბრძოლებდა. თუმცა, როგორც ვთქვი, არასდროს მიყვარს ვინმეზე ზეწოლა. ყოველთვის მომწონს, რომ ადამიანებმა გააკეთონ ის, რაც მათთვის საუკეთესოა, საკუთარი თავისთვის ან კომპანიისთვის... და თუ მათ სურვილი აქვთ, ცხადია, მე არ ვარ ისეთი ადამიანი, ვინც შესაძლებლობებს ხელიდან უშვებს.
- და, თუ ეს მოხდება, რა იქნება შემდეგი? თუ მესამედ დაიცავთ ქამარს, მოტივაცია ამოიწურება, უფრო მაღლა ასვლის შანსი აღარ არსებობს?
- არ ვიცი, არავინ იცის, რა მოხდება ხვალ, არ ვიცი. სწორედ ეს არის საინტერესო. ვისწავლე, რომ ყურადღება გავამახვილო იმაზე, რაც უახლოეს მომავალში მაქვს. ცხადია, მაქვს გრძელვადიანი გეგმებიც, მაგრამ ახლა რაც შემიძლია გავაკეთო, არის ის, რომ ყურადღება გავამახვილო ქამარზე, გავაკეთო ჩემი მაქსიმუმი და შემდეგ ვნახოთ, რას გვიმზადებს მომავალი.
- იცით, რომ ზოგიერთ ადამიანს ეშინია, რომ შესაძლოა მალე კარიერის დასრულება გადაწყვიტოთ?
- ვფიქრობ, ეს ხშირად ემართება ბევრ სპორტსმენს, მაგალითად, ეს მოხდა რაფა ნადალის შემთხვევაში. ჩვენ არასდროს გვინდოდა მისი გასვლა... მაგრამ დგება დრო, როცა უნდა, დაასრულო. მესმის, რომ ბევრი ადამიანია, ვისაც არასდროს სურს ჩემი წასვლა, ვისაც ყოველთვის შეუძლია შაბათ საღამოს ტელევიზორში მიყუროს ან იმოგზაუროს და ნახოს ჩემი ბრძოლები... მაგრამ საბოლოოდ, ვფიქრობ, რომ სპორტში ყველას გვაქვს ჩვენი პერიოდი და ჩემიც უეჭველად დადგება. არ გეგონოთ, რომ ეს მარტივია, ხანდახან მიფიქრია ამაზე, როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება, როცა სპორტიდან წასვლა მომიწევს, როცა აღარ მექნება ეს რუტინა, ვარჯიშის, დიეტის დაცვის მიმართ. და მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ცხოვრების განმავლობაში პრიორიტეტს სპორტს მივანიჭებ და ყოველთვის ვიზრუნებ ჩემს სხეულზე და ჯანმრთელობაზე, ეს იგივე არ იქნება.
- თუმცა, არსებობს კრივი. არსებობს გამოწვევები MMA-ს გარეთაც...
- საიდუმლო არ არის, რომ ყოველთვის მინდოდა კრივში ძალების მოსინჯვა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ცხოვრებაში თუ ორი კურდღლის დაჭერას ცდილობ, საბოლოოდ ვერცერთს დაიჭერ. ამიტომ, მინდა, ჯერ შერეულ საბრძოლო ხელოვნებაში, MMA-ში დავასრულო ჩემი ისტორია და როგორც კი დავასრულებ, მთლიანად კრივზე გადავიდე. არ შემიძლია MMA-ს ბრძოლისთვის მოვემზადო, შემდეგ წავიდე, კრივის მატჩისთვის მოვემზადო და დავბრუნდე... არა მგონია, ეს ძალიან პროფესიონალური იყოს, რადგან კრივი სრულიად განსხვავებულ მიდგომას მოითხოვს, ძალიან, ძალიან, ძალიან განსხვავებულ ვარჯიშს, რომელსაც უნდა შევეგუო. ასე რომ, ახლა, შერეულ საბრძოლო ხელოვნებაში ვარ, ხოლო როდესაც აქ კარიერას დავასრულებ - რაც, სიმართლე გითხრათ, არამგონია ძალიან შორს იყოს - კრივზე გადავალ და ბევრ ადამიანს გავაოცებ. რამდენ ხანს დავრჩები MMA-ში, ეს დამოკიდებულია ბევრ რამეზე, იმაზე, თუ როგორ განვითარდება გარემოებები.
- „ბერნაბეუზე“ ბრძოლაზე ისევ ფიქრობთ?
- მე ყოველთვის ვფიქრობ ამაზე. იცით, ჩემი ერთ-ერთი ოცნებაა, რომ UFC ოდესმე ესპანეთში ჩამოვიდეს, რაც, ვფიქრობ, მომავალ წელს მოხდება და „ბერნაბეუზე“ ვიბრძოლებ. ეს ჩემი ერთ-ერთი მიზანიცაა და არ მაინტერესებს ვისთან ვიბრძოლებ, არ მაინტერესებს რა წონაში...
- ქამრის მესამედ დაცვა თუ „ბერნაბეუზე“ ბრძოლა?
- არ ვიცი...
- ბერნაბეუზე ქამრის დაცვა?
- ძალიან მიადვილებ საქმეს - „ბერნაბეუზე“ ქამრის მესამედ დაცვა.
