ბევრი არაფერი იცვლება იმით, რომ აქვე, ქვემო ქართლის ბოლოში უკვე აზერბაიჯანია. აზერბაიჯანამდე ჩვენთვის მაინც ძალიან შორია და ეს სიშორე არც ტერიტორულია და არც მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ აზერბაიჯანი ნავთობით მდიდარი ქვეყანაა, ჩვენ კი ყოველ ზამთარს გაყნული გვერდების გასათბობად მეზობლებისათვის ფულის სესხება გვიწევს...
აზერბაიჯანამდე შორია და თან ძალიან შორი. თუ არ გჯერათ, იმ გულშემატკივრებს კითხეთ, რომლებმაც ჩემპიონთა ლიგის ფლეი-ოფებში “ყარაბახისა“ და “კოპენჰაგენის“ ორრაუნდიან პაექრობას უყურეს და საკუთარი თვალით დარწმუნდნენ, რომ უსახელო აზერბაიჯანული გუნდი ესოდენ სანუკვარ ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ ეტაპზე ჭეშმარიტად დამსახურებულად გავიდა და განსაკუთრებით აზერბაიჯანში გამართულ პირველ მატჩში ყარაბახელებს მინიმუმ 2-3 გოლის გატანა კიდევ შეეძლოთ.
სხვის გულში რა დარდი, ბოღმა და ბალღამი ტრიალებს არ ვიცი, მაგრამ პირადად მე აზერბაიჯანულ კლუბს უკვე ჯგუფურ ეტაპზე მთელი გულით ვუქომაგებ და თუ მოავახერხე, ვეცდები ჩვენს მეზობელ ქვეყანაში გამართულ ჩემპიონთა ლიგის ერთ მატჩს მაინც დავესწრო. ვიცი ეს ბევრს არ მოეწონება და გაიხსენებენ სულ რამდენიმე კვირის წინ “ყარაბახის“ მიერ ჩვენი “სამტრედიის“ განადგურებას, მაგრამ სწორედ ამაშია საქმე, რომ აზერბაიჯანულმა გუნდმა კიდევ ერთხელ ჩაგვახედა სარკეში და დაგვანახა, რომ ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ ეტაპზე გასვლას ვინ ჩივის, აზერბაიჯანის ჩემპიონთან ტოლ-სწორად გაჯიბრებაც კი აღარ შეგვიძლია და ჩვენი საქმე მხოლოდ გულზე მჯიღის ცემა და სტადიონზე ბოთლების სროლაა.
ვიცი იმასაც იტყვიან, რომ აზერბაიჯანს რბილად რომ ვთქვათ არცთუ დემოკრატი ილჰამ ალიევი მართავს, რომელსაც ენერგორესურსებით მიღებულმა დიდმა შემოსავლებმა მისცა იმის შესაძლებლობა, რომ ქვეყანაში თუნდაც ერთ ევროპული დონის კლუბი შეექმნათ და ჩვენთვის ამდენი ფინანსური სახსარი მიუწვდომელი ფუფუნებაა. მათაც შევეკამათები და ვეტყვი, რომ ჩვენ ქვეყანაშიც ბლომად “ფულიანი ბიძაა“, რომლებსაც “ერზე მოამაგის“ მანტიები აქვთ მოსხმული, მაგრამ ფეხბურთის საკეთილდღეოდ კაპიკს ვერ გააგდებინებ. თუკი აზერბაიჯანი ნაბიჯ-ნაბიჯ მივიდა ჩემპიონთა ლიგამდე, საქართველოში პრაქტიკულად არაფერი გაკეთებულა საამისოდ გარდა სადღეგრეძელოებისა და დაპირებებისა.
ალიევის მმართველობის ნაკლებად დემოკრატიულობა რომ არა, შეიძლება აზერბაიჯანული ფეხბურთი კიდევ უფრო წინ წასულიყო. დამოუკიდებელ საქართველოში კი როგორი წყობაცა და ხელისუფლებაც არ უნდა იყოს სათავეში, ფეხbურთი სადღეგრძელოებზე წინ არავინ მიდის და ორიოდე ნორმალური სტადიონის გარემონტებაც კი ლამის დიდ ეროვნულ საქმედაა გამოცხადებული. ამ სიტუაციაში სასაცილოც კია ჩემპიონთა ლიგაზე საუბარი კი არა, - ოცნებაც კი...
როგორც დასაწყისში ვთქვით, აზერბაიჯანამდე მართლაც ძალიან შორია, თორემ ასე რომ არ იყოს, ქართული ფეხბურთის მესვეურები იმას მაინც იტყოდნენ - აგერ “ყარაბახმა“ კარგი მაგალითი მოგვცა და და დავინახეთ, რომ თურმე ჩემპიონთა ლიგის რუკაზე კავკასიაც შეიძლება გამოჩნდესო. იმასაც იტყოდნენ, ბიუჯეტიდან გამოყოფილი თანხები სწორად რომ დახარჯულიყო, შეიძლება მთლად საჩემპიონთალიგო კლუბი ვერა, მაგრამ ისეთი კლუბი მაინც გვყოლოდა ევროტურნირების საკვალიფიკაციო ეტაპზე ერთ წრეს მაინც რო გაივლიდაო. ვიცით, რომ საქართველოში ამას არავინ აღიარებს და სწორედ ამიტომაც, აზერბაიჯანამდე ჩვენთვის ძალიან შორია. ევროპაზე აღარაფერს ვამბობ. სადღაა ევროპაზე ოცნება...
