ერთადერთი, რაზეც მთელი საქართველო ვთანახმდებით ალბათ ისაა, რომ ჩვენს საფეხბურთო ნაკრებს დიდი და მოუშორებელი იარა სდევს თან და რაც ყველაზე მძიმე ასატანია - ეს წყლული არათუ არ შუშდება, არამედ გარშემო ყველაფერს აავადებს და საშველი კი არსაიდან ჩანს.
როდესაც მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევი ეტაპი დაიწყო, უკვე ნათელი იყო, რომ უბრძოლველად ქულების მოპოვება შეუძლებელი იქნებოდა, მაგრამ ვლადიმერ ვაისის მიერ გაწვრთნილი გუნდისგან ჩვენი ნაკრების მიმართ ყველაზე სკეპტიკურად განწყობილი ქომაგებიც კი რატომღაც (და დღემდე არ ვიცი რატომ) უფრო მეტს ველოდით და არა იმას, რაც ჩვენმა ნაკრებმა ამ ბოლო შეხვედრებში იკადრა და ჩაიდინა.
ლატვიის უბედურ გუნდთან ამხანაგურ მატში არაამხანაგური ანგარიშით გამარჯვება ვისაც ზომაზე მეტად უხარია, ეს ცხადია მისი პრობლემაა, მაგრამ რეალობა კი ისაა, რომ ჯერჯერობით ჩვენს ნაკრებს შესარჩევი ეტაპის ჯგუფში ერთი მოგებაც კი არა აქვს და საქმეს ისეთ პირი უჩანს რომ შეიძლება ამ შესარჩევში ცუდად გამოსვლის ანტირეკორდები კიდევ უფრო “გავაუმჯობესოთ”. საქმე ყოველ შემთხვევაში აქეთკენ მიდის.
პასუხისმგებლობის მქონე საზოგადოება ამ დროს კითხვებს სვამს ხოლმე და შესაბამის პასუხებსაც ითხოვს. ეს კითხვები ალბათ ყველა ქომაგს უჩნდება და ამის არდასმა ნიშნავს იმას, რომ ბედს შევეგუეთ, თავზე ნაცარი წავიყარეთ და ბოდიშით და სულ ფეხებზე დავიკიდეთ ის, თუ რა იქნება ხვალ.
კითხვები ასეთია:
აპირებს თუ არა საქართველოს ფეხბურთის ფედერაცია და მისი პრეზიდენტი ნაკრების სამარცხვინი გამოსვლაზე პასუხისმგებლობის აღებას და მინიმუმ იმის აღიარებას, რომ მათ მიერ დაანონსებული ქართული ფეხბურთის განვითარების სტრატეგიას არანაირი შედეგი არ მოუტანია და თუკი საერთოდ შედეგზე შეიძლება საუბარი – ეს უკუშედეგია...
ვინმე აღიარებს თუ არა იმას, რომ ჯერ თემურ ქეცბაიას, შემდეგ კი კახი ცხადაძის გუნდიდან გაშვება ყოვლად სამარცხვინო მოტივით, რომ ეს მწვრთნელები მაღალ ხელფასებს იღებდნენ მინიმუმ უსამართლობა იყო და მსგავსი რამ აღარასოდეს უნდა მოხდეს ჩვენს ნაკრებში.
თუკი ვლადიმერ ვაისი გუნდიდან წავა (შედეგებით თუ ვიმსჯელებთ ეს ალბათ მოხდება კიდეც) დაახლოებით მაინც თუ გვაქვს წარმოდგენილი ვის შეიძლება ჩავაბაროთ გუნდი, ახლა მაინც თუ იქნება მწვრთელის შერჩევა და ყბადაღებული ანაზღაურების საკითხი გამჭვირვალე და ბოლოს და ბოლოს გაითვალისწინებენ თუ არა ქომაგების აზრს მწვრთნელთა შერჩევის დროს.
ასეულობით მილიონი ლარის უაზროდ ფლანგვის გარდა კიდევ რა შეუძლია გააკეთოს საქართველოს სახელმწიფომ იმისათვის, რომ მართლა რაღაც შეიცვალოს სასიკეთოდ და ფეხბურთის განვითარებისათვის გამოყოფილი თანხების მონიტორინგი და ხარჯვის გაკონტროლება როგორ უნდა მოხდეს.
დაბოლოს, ეს კითხვა ალბათ უკვლებლივ ყველა ასაკის ქომაგს აწუხებს და მასზე პასუხს აგერ უკვე ათწლეულებია ველით: გვეშველება კი ოდესმე რამე?
