სადღაც ორი ათწლეულის წინ, როდესაც ჩვენი საფეხბურთო ჩემპიონატი ჯერ კიდევ ჩემპიონატობდა და მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყანაში ტყვიის მასრები ყველგან და ყოველთვის ეყარა, ადამიანები ფეხბურთის სანახავად საქართველოს სხვადასხვა ქალაქებში მაინც დადიონენ.

მხოლოდ სტატისტიკა რაში გვარგია, როდესაც ზუსტად ვიცით ქუთაისელებისგან, სოხუმელებისგან, ბათუმელებისგან, სამტრედიელებისგან თუ რუსთაველებისგან, რომ მათ მშობლიურ ქალაქებში სტადიონები ეროვნული ჩემპიონატის დროს ივსებოდა და ეს ამბავი მაშინ არავის უკვირდა.

ის დრო რა თქმა უნდა სულ სხვაგვარი იყო და გასართობიც ნაკლებად მოიპოვებოდა (და შეიძლება მავანმა ამითაც ახსნას მაშინდელი ფეხბურთისადმი ასეთი ინტერესი) მაგრამ ეს ალბათ უფრო მეტად საკუთარი თავის დაჯერება იყო, რომ ჩვენ უკვე შემდგარი ქვეყანა ვიყავით, ჩვენ უკვე გვქონდა ეროვნული ჩემპიოინატი, გვყავდა ეროვნული ნაკრები და ეგებ მართლაც გამოსულიყო ამ ყველაფერიდან რამე... გამოსვლით გამოვიდა, მაგრამ რა გამოვიდა, ამაზე დღესაც ვფიქრობ და ძალიან ძნელია რაიმეს თქმა.

მერე იყო სრული ქაოსი, უშუქობა, უპურობა, უიმედობა და ამ დროს ფეხბურთი საერთოდ ყველამ მიივიწყა და იმ დროს, როდესაც თითქოს ყველაფერი დასრულებული იყო, ჩევენი ჩემპონატისკენ ვიღაც-ვიღაცეებმა მაინც გამოვიხედეთ. ესაა დახლოებით 1995-2000 წლები და ის დრო, როცა საქართველოს ეროვნულ ჩემპიონატში პირველი ფერადკანიანი ფეხბურთელები გამოჩდნენ.

ზოგიერთის სახელი ახლაც მახსოვს: ბარი სალიმი, უჩე უვაკვე თუ რაღაც ეგეთი... ვინ იყვნენ ეს გზააბნეული შავტუხა ბიჭები? ზოგზე იძახდნენ ფეხბურთელი საერთოდ არ ყოფილა და კანის ფერის გამო ათამაშეს გუნდში – ეგ შავია და ფეხბურთიც მაგრად ეცოდინებაო. ერთზე გავიგე, ფეხბურთში ვერაფერი გამოუვიდაო, გალოთდა და ყოველ საღამოს ქუთაისის სახინკლეში, დილით კი სამტრედიის სახაშეში ზისო. ერთზე ისიც გავიგე, თავად გამხდარა მეხაშე და დილაობით ნაბახუსევ მოქალაქეებს აფრიკულ-იმერული ხაშით უმასპინძლდებაო. მოკლედ, ბევრი ამბები გავიგე მერე, მანამდე კი ეს ბიჭები სტადიონზე ვნახე.

წარმოიდგინეთ 90-იანი წლების ჩვენებური ბავშვი, რომელსაც მუქკანიანი ტიჯანი ბაბანგიდა ცით მოვლენილი სასწაული ჰქონია და ამ დროს მისი მშობლიური ქალაქის საფეხბურთო კლუბში აფრიკელი ხვდება? ეს იყო სრული სასწაული! ბავშვები გუნდ-გუნდად დადიოდნენ კლუბის ვარჯიშებზე და თვალგაფაციცებით აკვირდებოდნენ შავად გახუხულ ბიჭებს, რომლებიც მათდა გასაკვირად, გამორჩეულს ბევრს ვერაფერს აკეთებდნენ და ადგილობრივი ბიჭები აშკარად უფრო კარგად აგორებდნენ ბურთს. ეს იყო ალბათ პირველი იმედების მსხვრევა. ყველა მუქი ჯეელი ვარსკვლავი არ არის - ფიქრობდა სახლში მიბრუნებული გულნატკენი ბავშვი და იხსენებდა თუ როგორ ადვილად დაკარგა ბურთი იმ შავმა ბიჭმა მაშინ, როცა ეგეთი შეცდომა ბავშვებშიც კი სასირცხვილო რამ იყო.

ამის შემდეგ წლები გავიდა და ჩვენს ჩემპიონატში ბევრმა კარგმა ლეგიონერმა ითამაშა - თეთრმაც და შავმაც. ახლა მხოლოდ ღიმილით იგონებენ სულ პირველ ლეგიონერებს და მათ მიერ დაკარგული ბურთებიც ბევრს აღარ ახსოვს, მაგრამ პირველები მაინც პირველები იყვნენ და მიუხედავად გულისწყვეტისა, მაინც სასიამოვნოდ გასახსენებელია, როდესაც ჩაჟამებული 90იანი წლების ბავშვები ფეხბურთზე ლეგიონერების სანახავად მიდიოდნენ და იმედი ჰქონდათ, რომ მათ ქალაქში ახალი პელე დაიბადებოდა. პელეზე ბოდიში...